در سال 1990، اولین osseointegratio با استفاده از R.R. BRANEMARK انجام شد که دو طرفه بالایی زانو را با یک حامل نیروی داخل استخوان (داخل استخوان) متصل می کرد که می توانست پروتز های معمولی را به آن متصل کرد. این ایده حاصل از یافته های انجام شده توسط ایمپلنت های دندان پزشکی بود. BRANEMARK که ایمپلنت های دندانی را که به طور مستقیم به استخوان متصل می شد را اختراع کرده بود، اجازه می دادند که یک دندان مصنوعی ثابت شود. این سیستم در سراسر جهان با استقبال گسترده همراه بود و در حال حاضر کاربرد فراوانی دارد.
در سال 1999، نخستین Endo-Exo-Femurprosthesis، توسط Dr. Hans GRUNDEI برای یک موتور سوار جوان که در اثر تصادف پای چپ خود را از دست داده بود ساخته شد. پس از آن این پروتز به سرعت پیشرف کرد تا جایی که در کنفرانس جهانی ISPO 2010 در لایپزیگ آلمان بیش از 200 عمل موفق این محصول به ثبت رسید که هر ساله بر تعداد آن افزوده می شود و در حال حاضر در سال 2018 این عدد از مرز 500 عمل موفق گذشته است.
بیشتر بدانید: کاشت پای مصنوعی
چرا Osseointegration؟
در حال حاضر افراد قطع عضو برای استفاده از پروتز پا به جای ایمپلنت از وسیله ای به نام سوکت استفاده می کنند که به دلیل ساختار سوکت در نوع اتصال باقی مانده عضوء به پروتز در دراز مدت دچار مشکلاتی از جمله، حساسیت های پوستی، زخم، التهاب مزمن همراه با آبسه و درد شدید می شوند که در این پروتز از این موارد جلوگیری می شود.
از طرف دیگر میزان مصرف انرژی در افراد قطع عضو به منظور حرکت پروتز به صورت میانگین 70 درصد بیشتر از افراد عادی است که تلاش برای تامین این انرژی بیشتر مشکلات فراوانی از جمله مشکلات گوارشی و هاضمه به خاطر گرسنگی مفرد، تحلیل رفتن عضوهای باقی مانده و بسیاری دیگر در بیمار می کند به همین دلیل در دنیای امروز استفاده از پروتزهای تماسی که با پوست و بافت بیار در تماس هستند توصیه نمی شود چرا که علاوه بر مشکلات بالا موارد زیر را نیز به وجود می آورد:
- سوزش پوست به علت اصطکاک، خم شدن و فشردن
- افزایش تعرق و بروز خارش شدید
- التهاب، کبودی و هماتوم، علائم فشار و حتی آسیب های پوستی عمیق
- درد و عدم راحتی در طول نشستن
- مشکلات بهداشتی
بنابراین برای بسیاری از آمپوته ها دشوار است که به شیوه زندگی فعال یا قبلی خود بازگردند و کار مورد علاقه خود را ادامه دهند. اغلب آنها نمی توانند از فعالیت و ورزش دلخواهشان لذت ببرند، و ناگزیرند در بسیاری از موارد از کمک دیگران استفاده می کنند. به همین دلیل بسیاری از بیماران قطع عضوء به صندلی چرخدار پناه می برند و در نتیجه از جامعه جدا می شوند. در این محصول به دنبال آن هستیم تا بیمار به زندگی عادی خود بازگردد و بدون نیاز به کمک همیشگی دیگران در اجتماع حضور یابد.
بیشتر بخوانید: مقایسه پروتز کاشتنی و سوکت دار
سیستم ایمپلنت Endo – Exo – Implantation یا EEP چیست؟
سیستم اندو-اکسو بر اساس ارگنومی بدن انسان و کاملا مطابق با اناتومی بدن و نحوه راه رفتن افراد طراحی شده است و با کاشت EEP در باقی مانده استخوان فرد پیوندی طولانی، ایمن و بدون درد و عوارض جانبی بین بیمار و پروتز ایجاد می کند.
علاوه بر این امکان انقال نیرو خصوصا در راه رفتن از طریق ران و یا مفاصل را فرآهم آورده و به بیمار این امکان را می دهد تا احساس راه رفتن طبیعی داشته باشد و به صورت عادی و بدن زحمت کشیدن عضوء مصنوعی به دنبال خود حرکت کند.
